از نگرانیهای مدیریت، میزان  سرمایه گذاری در داراییهای جاری و مدیریت سرمایه درگردش است؛ به گونه ای که از یک طرف سهم بازار و اعتبار تجاری کسب شده بین مشتریان و عرضه کنندگان خود را حفظ کند و از طرف دیگر، سودآوری خود را افزایش دهد.لذا مدیریت این داراییها و بدهیهای کوتاه مدت به این دلیل نیازمند توجه خاص است که مدیریت سرمایه در گردش، نقش مهمی در سودآوری و نقدینگی شرکتها وهمچنین ریسک و بازده آن بازی می کند
مدیریت وجوه نقد: شرکت ها استراتژی های مدیریت وجوه نقد خود رابر محور دو هدف تعیین می کنند : 1. تهیه و تأمین وجه نقد برای انجام پرداخت های شرکت . ۲ . به حداقل رساندن موجودی هایی که در  شرکت به صورت راکد باقی می ماند (پی نوو، ریموند، ۱۳۸۶).

جزییات بیشتر درباره این پایان نامه ها :

بررسی تاثیر مدیریت سرمایه در گردش بر عملکرد شرکتها در بورس اوراق بهادار تهران

بنابراین می توان با توجه به این وظایف برای مدیریت وجوه نقد این چنین استدلال کرد که مدیریت مناسب و بهینه وجوه نقد بر روی مدیریت سرمایه در گردش سازمان تاثیر خواهد گذاشت چرا که بر روی دوره وصول مطالبات و دوره پرداخت بدهی ها تاثیر می گذارد و  آنها را در سطح بهینه نگه می دارد.( 24. Polák & Kocurek 2007).

 نسبت بدهی: با این نسبت کل وجوهی که از محل بدهی ها تامین شده محاسبه می شود و از تقسیم کل بدهی ها بر کل دارایی ها به دست می آید. چیو وچنگ  در مطالعه ای که بر روی عوامل موثر بر مدیریت سرمایه در گردش داشته اند، دریافتند که نسبت بدهی ارتباط منفی معناداری با تراز نقدینگی خالص و نیازمندی های سرمایه در گردش و در نتیجه با مدیریت سرمایه در گردش دارد و هر چه میزان نسبت بدهی بالاتر باشد میزان سرمایه در گردش لازم برای عملیات روزمره سازمان کاهش می یابد (فتحی،1388)

جریان نقدی عملیات: چیو وچنگ(2005) در مطالعه اثر جریان نقدی عملیاتی بر روی مدیریت سرمایه در گردش دریافتند که جریان نقدی عملیاتی ارتباط مثبت معناداری با تراز نقدینگی خالص و ارتباط منفی معنادار با نیازمندی های سرمایه در گردش دارد و در نتیجه بر روی مدیریت سرمایه در گردش سازمان تاثیر گذار می باشد. (فتحی،1388)

یکی از مرتبط ترین ریسک ها به سرمایه در گردش سازمان،  ریسک نقدینگی می باشد.ریسک نقدینگی ریسک نبود وجه نقد برای بازپرداخت تعهدات است.عموماً شرکتها هنگامی که به علل مختلف نتوانند محصولات خود را به فروش برسانند (افزایش موجودی کالا )، یا نتوانند وجوه نقد ناشی از فروش را دریافت کنند (وصول مطالبات ) و یا این که هزینه ها ی آنها افزایش بی رویه داشته باشد با مشکل نقدینگی مواجه می شو ند. بروز مشکل نقدینگی باعث نقصان در ساختار مالی شرکت گردیده و متعاقب آن خرید مواد اولیه و پرداخت تعهدات جاری با مشکل مواجه می شود در این شرایط مدیریت ریسک به عنوان عاملی مؤثر برای حل مشکل نقدینگی شرکتها در نظر گرفته می شود. گانداولی بحث می کند که مدیریت ریسک بخش مهمی از فرآیند جریان نقدی می باشد و شرکت ها می توانند با انجام اقداماتی همچون سیاستهای اعتباری مناسب، هزینه ها ی بدهی را کاهش داده و ریسک اعتباری خود را بهتر مدیریت کنند. (فتحی،1388)

نقدینگی و شاخص ها ی مدیریت سرمایه درگردش:سرمایه گذاری در سرمایه در گردش یک موقعیت نقدینگی خوب برای شرکت ایجاد می کند که برای بقای آن حیاتی است . نکته مهم این است که این نقدینگی باید به خوبی مدیریت شود و در حد بهینه قرار گیرد . ائلجلی( Eljelly, 2004)  مدیریت نقدینگی کارا را شامل برنامه ریزی و کنترل دارایی های جاری و بدهی های جاری می داند به نحوی که ریسک ناتوانی در پرداخت تعهدات کوتاه مدت را کاهش دهد و از سوی دیگر از سرمایه گذاری افراطی در این دارایی ها اجتناب کند.

Q توبین: روش کیوی توبین، توسط جیمز توبین (1978)، برنده نوبل اقتصاد توسعه داده شد . این نسبت، ارتباط بین ارزش بازار یک شرکت و ارزش جایگزینی آن شرکت(هزینه جایگزینی داراییهای آن شرکت) را اندازه گیری می کند . بصورت تئوری در بلند مدت این نسبت به سمت واحد میل می کند، اما شواهدی تجربی نشان می دهد که در همین زمان این نسبت می تواند بطور معناداری با عدد یک متفاوت باشد.نسبت کیوی توبین در اصل بسیار شبیه به نسبت بازار به دفتر می باشد با این تفاوت که توبین در هنگام محاسبه، هزینه جایگزینی دارایی های فیزیکی را به جای ارزش دفتری دارایی های فیزیکی بکار می گیرد . نسبت حاصله به این شکل بکار می رود که چنانچه نسبت کیوی یک شرکت، بزرگتر از مقدار واحد و نیز بزرگتر از مقدار کیوی رقابتی باشد، شرکت مزبور توانایی کسب سود بیش تر از شرکتهای مشابه را داراست(همتی و همکاران،1389).

سود ناخالص عملیاتی (GP ): سود حاصل از عملیات اصلی یک شرکت کسب و کار عادی است. این مقدار سود حاصل از سرمایه گذاری های شرکت از قبیل درآمد شرکت است که در آن شرکت دارای بهره جزئی بوده و عوارض بهره و مالیات را شامل نمی شود. مقدار آن از فرمول: فروش – هزینه  کالاهای فروخته شده تقسیم بر مجموع دارایی های منهای دارایی های مالی محاسبه می گردد (Bana Abuzayed et al, 2011).