هر چند از منظر حقوق بین الملل کیفری و بر پایه حقوق بین الملل ، مخاصمات مسلحانه جرم ضد بشری باید با جنگ یا درگیری مسلحانه بین المللی یا داخلی مرتبط باشند ، اما امروزه ، ضرورت وجود این رابطه دیگر مورد اهتمام نیست .همچنین اساسنامه دیوان کیفری بین المللی هم ارتباط با جنگ یا درگیری مسلحانه را الزامی نمی داند . رویکرد مزبور موجب گردیده اقدامات تروریستی به سهولت در حیطه تعریف جرایم ضد بشری قرار گیرند . بر همین اساس ، می توان اظهار نمود اقدامات تروریستی ارتکابی در نیویورک ( ۲۰۰۱ ) ، بالی ( ۲۰۰۲ ) ، مادرید ( ۲۰۰۴ ) ، لندن ( ۲۰۰۵ ) و مسکو ( ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ ) در چارچوب نظامی یا درگیری ارتکاب نیافته اند .
۳-۶ صلاحیت دیوان کیفری بین المللی
تحلیل گران به کرات و با صراحت اعلام کرده اند که می توان و باید مرتکبان تروریسم را در دیوان کیفری بین المللی محاکمه کرد . بنابراین ، هر چند مطابق تفسیر لغوی ماده ۷ ، مظاهر خاص تروریسم به طور قابل تصور در حیطه آن قرار می گیرند ، اما زمانی که عواملی دیگری مدنظر قرار می گیرند ، نمی توان تشخیص داد در حال حاضر ، تروریسم یا به عنوان جرم ذاتاً مستقل یا مظاهر خاص تروریسم ، در حیطه صلاحیت قضایی دیوان قرار می گیرد .

با این وجود ، حتی اگر فرض می شد تروریسم اکنون در حیطه صلاحیت قضایی دیوان قرار دارد ، باز هم موانع دیگری پدیدار می شدند تا پیش از رسیدگی قضایی نسبت به تروریسم ، بر آنها غلبه کند . از این رو ، سعی می گردد ضمن احراز و بررسی موانع موجود اساسنامه دیوان از حیث تعقیب تروریسم ، مزایای درج آن در اساسنامه ارزیابی شود .

۳-۶-۱ موانع صلاحیتی
چند مانع صلاحیتی باید به هنگام رسیدگی به جرم تروریستی در محضر دیوان ، مد نظر قرار گیرند :

اول ، دیوان تنها در مورد جرایمی از صلاحیت قضایی برخوردار است که پس از لازم الاجرا شدن اساسنامه واقع شده باشند در خصوص دولتی که بعد از اجرایی شدن اساسنامه عضو آن می شود ، دیوان تنها می تواند در مورد جرایمی که بعد از اجرایی شدن اساسنامه دیوان برای آن دولت واقع شده اند ، رسیدگی کند ، مگر آنکه این کشور ، مطابق بند سوم ماده ۱۲ اساسنامه دیوان ، بیانیه ای صادر کرده باشد .

دوم ، همان طور که پیش از این ذکر شد ؛ هر عنصر خاص تروریستی واقعاً باید ملاک های جرم ضد بشری را دارا باشد . در واقع ، باید در حیطه یک یا چند جرم تعریف شده به عنوان جرم ضد بشری قرار گیرد .

سوم ، دیوان در چارچوب صلاحیت قضایی خود می تواند در سه وضعیت ، در رابطه با جرمی ، اِعمال صلاحیت کند که عبارتند از :

الف . موقعیتی که در آن ، جرمی در حیطه صلاحیت قضایی دیوان کیفری بین المللی واقع شده ، به وسیله دولت عضو به دادستان کل ارجاع شود ( ارجاع کشور عضو )؛

ب . وقتی چنینی موقعیتی از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد که به موجب فصل هفتم منشور ملل متحد عمل می کند ، به دادستان کل ارجاع شود ( ارجاع شورای امنیت )؛

ج . وقتی دادستان کل ، تحقیقات در خصوص چنین جرمی را آغاز کرده باشد ( تحقیقات آغاز شده به وسیله دادستان کل ).

در مورد ارجاع دولت عضو یا تحقیقات آغاز شده به وسیله دادستان کل ، دیوان تنها در جایی می تواند صلاحیت قضایی خود را اِعمال کند که دولتی که جرم در قلمرو آن واقع شده ( دولت سرزمینی ) و یا دولتی که متهم ، تبعه آن است ( دولت ملی ) ، عضو اساسنامه دیوان باشد یا صلاحیت دیوان را پذیرفته باشد .معذالک ، اقدام تروریستی ارتکابی توسط اتباع دولت غیر عضو و در قلمرو دولت غیر عضو ، در حیطه صلاحیت قضایی دیوان قرار نمی گیرد ، مگر اینکه ، چنین عملی از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد ، به دادستان کل ارجاع شده باشد .

۳-۶-۲ مانع تکمیلی بودن
صلاحیت قضایی دیوان، مکمل صلاحیت قضایی کیفری ملی است . بنابراین ، در جایی که اقدام تروریستی به وسیله دولتی شروع به تحقیق یا محاکمه می شود بر آن صلاحیت قضایی دارد ، دیوان رسیدگی نخواهد کرد . علاوه بر این ، در جایی که دادستان دلیلی منطقی برای شروع تحقیقات دارد ، باید آن را به تمامی دولت های عضو و دولت هایی که به طور عادی در مورد جرایم ذیربط رسیدگی می کنند ، ابلاغ کند .

دولت نیز می تواند ظرف یک ماه پس از این ابلاغ ، به دادستان اطلاع دهد که اتباع خود یا اشخاص دیگر را در حیطه صلاحیت قضایی خود با توجه به جرم مورد نظر ، مورد تجسس و بازجوئی قرار داده و از دادستان درخواست کند این تحقیق را به بعد موکول نماید . هر چند اگر با این تاخیر موافقت شود ، برگشت پذیر است ، اما دولتی که حامی تروریسم است یا آن را نادیده می گیرد ، می تواند از آن برای به تاخیر انداختن محاکمه مرتکبان ذیربط ، بر اساس مقررات ماده ۱۹ اساسنامه ، استفاده کند .

وجود مقررات تکمیلی ، این پرسش را مطرح می سازد که (( اگر در واقع ، دولت هایی که تمایل دارند پرونده ای را به دیوان ارجاع دهند ، یا عضو دیوان هستند ، همان دولت های مایل به محاکمه تروریست ها در داخل کشور خود باشند ، دیوان تحت چه شرایطی صلاحیت قضایی را در مورد تروریسم اِعمال خواهد کرد ؟ )) سناریوی واقعی ، موقعیت دولت حامی تروریسم است که نمی توان محاکمه تروریست ها را به آن

محول کرد . برای مثال ، پرونده لاکربی مربوط به محاکمه دو تبعه لیبی ، به دلیل بمب گذاری در پرواز ۱۰۳ (( پان امریکن )) در ۲۱ دسامبر ۱۹۸۸ است که از سوی لیبی در عمل تروریستی شان حمایت شده بودند . لیبی مظنونان را برای محاکمه به آمریکا یا انگلستان مسترد نکرد و در مقابل ، اعلام نمود متهمان را در دادگاه ملی خود محاکمه خواهد کرد .

جزییات بیشتر درباره این پایان نامه :

پایان نامه آثار و پیامدهای تروریسم بر حقوق مخاصمات مسلحانه بین المللی

 
 
ایالات متحده آمریکا نگران بود محاکمه به وسیله دادگاه های لیبی ،تشریفاتی و نمادین باشد و منجر به صدور حکمی نادرست گردد ، در حالی که لیبی بی طرفی آمریکاو رفتار بالقوه ای را که این دولت با مظنونان خواهد داشت ، زیر سوال برد . در نهایت ، محاکمه ای در محضر دادگاه اسکاتلندی در هلند برگزار شد . بنابراین ، محاکمه در محضر دادگاه بین المللی دائمی که اکثر دولت ها آن را بی طرف و منصف بدانند ، صورت خواهد گرفت و در صورت تکرار موقعیت لاکربی در آینده ، مورد قبول هر دو دولت سرزمینی و ملی واقع خواهد شد

۳-۶-۳ دیگر موانع
حتی اگر بر اساس قطعنامه پذیرفته در کنفرانس ۱۹۹۸ نمایندگان دیپلماتیک رم ، تروریسم در حیطه صلاحیت قضایی دیوان قرار می گرفت ، وقتی تروریسم به وسیله اتباع دولت های عضو یا در قلمرو دولت های عضو واقع شود ، دیوان از صلاحیت قضایی در خصوص چنین جرمی برخوردار نخواهد بود ، بلکه تنها دولت های عضوی که اصلاحیه صلاحیت قضایی دیوان را پذیرفته اند ، به واسطه آن مقید می شوند .

بنابراین ، وقتی دولت عضو اصلاحیه را نپذیرد ( یعنی گسترش صلاحیت قضایی موضوعی ویژه دیوان برای در برگیری تروریسم ) ، دیوان کیفری بین المللی با وقوع چنین جرمی به وسیله اتباع دولت عضو نامبرده یا در خاک آن ، رسیدگی نخواهد کرد .

۳-۷ تروریسم در چارچوب صلاحیت قضایی دیوان کیفری بین المللی

یکی از اولین اقدامات در خصوص تحقیق در موضوع تروریسم بحث تعریف این مقوله می باشد و تا محقق این موضوع در این خصوص اطلاع و آگاهی نداشته باشد نمی تواند مسیر درست و مشخص را طی نماید پس ما در آغاز کار چون بخشی از پایان نامه در خصوص مبحث تروریسم می باشد به تعریف آن می پردازیم:
تروریسم اساساً پدیده ای سیاسی است. اما از سایر پدیده هایی که سیاسی هستند و در علم سیاست مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرند از جمله پدیده های انقلاب، شورش، کودتا، راهزنی، جنگ، عملیات چریکی و امثال اینها، متفاوت است. (فیرحی و ظهیری، ۱۳۸۷) علیرغم ازدیاد آثار محققانه و بیش از سی سال گفتگو بین دولتها در این مورد، هنوز تعریفی مشترک و پذیرفتنی از آن وجود ندارد. (جی بدی، ۱۳۷۸) با این حال، تروریسم همراه با خشونت است و سعی دارد در جامعه ارعاب و ترس و وحشت ایجاد کند تا به اهداف سیاسی خود دست یابد. تا به حال، هیچ تعریف جامع و مانع درباره تروریسم ارائه نشده است که محققان و متخصصان و صاحب نظران این حوزه، روی آن توافق داشته باشند. در نتیجه در تعریف تروریسم وحدت نظری وجود ندارد. اما صاحب نظران این حوزه در مورد یک ویژگی آن اتفاق نظر دارند و آن هم این است که تروریسم همیشه با خشونت و یا تهدید به خشونت همراه است. (فیرحی و ظهیری، ۱۳۸۷) تروریسم جرمی علیه بشریت است که بزرگترین مانع در زمینه ی آن، تعریف آن است که هدف یا انگیزه آشکار، یک عنصر کلیدی در این تعریف است. (کارگری، ۱۳۹۰) تروریسم یکی از واژه های مبهم در عرصه بین المللی است که به علت پیچیدگی مفهوم و مصادیق با نوعی «بحران معنا» در تعریف و تحدید قلمرو مواجه است. تعاریفی که از تروریسم و ابعاد آن ارائه شده بیش از آنکه منطبق بر عینیت گرایی و پذیرش دوگانگی ارزش/واقعیت باشد، برگرفته از ساخته های شناختی، گفتمانی و تبلیغی است. (توکلی، ۱۳۹۱) جیمز دردیان به سه مانع فکری و ساختاری معرفت، ایدولوژیک و هستی شناختی برای تعریف تروریسم اشاره می کند و همان طور که آلکس اشمید هم می گوید موضوع تعریف واژه ای مانند تروریسم را نمی توان منفک از مرجع تعریف کننده اش دانست. (فیرحی و ظهیری، ۱۳۸۷)

فقدان یک تعریف که از لحاظ حقوق بین الملل مورد قبول باشد، به این معنی نیست که تروریسم یک شکل غیرقابل توصیف از خشونت است یا اینکه دولتها در پاسخ به این پدیده بر اساس حقوق بین الملل محدودیتی ندارند. به عکس می توان خصوصیات و ویژگی های چندی را برشمرد که به طور متناوب با وقایع تروریسم همراه هستند و شاخص هایی را به دست می دهند که از آن می توان تعهدات حقوقی بین المللی دولتها را در مبارزه با تروریسم شناخت و ارزیابی کرد.(کارگری، ۱۳۹۰)

تصمیم به اینکه چه چیزی در گستره تعریف تروریسم یا تروریست ها قرار گیرد و چه چیزی خارج از آن شناسایی شود، قویاً به منافع دولتهای قدرتمندتر بستگی دارد. در حقیقت تروریسم عنوانی است برای خشونت افراد، گروه ها و دولتهایی که از حمایت قوی تر ها بی بهره اند. پیوند میان مفهوم تروریسم و منافع و تکنولوژی قدرت گروه ها، احزاب و دولتها علت اصلی شکست پروژه تعریف علمی این پدیده است. (توکلی، ۱۳۹۱) تعاریف موجود تمایل بدان دارند تا در یکی از در طبقه بندی گسترده آکادمیک و یا سیاسی قرارگیرند. تعاریف آکادمیک معاصر از تروریسم بین المللی در وهله نخست به منظور جای دادن وقایع در قالب مدلهای آمار مختلف ابداع شده اند و تعاریف سیاسی از تروریسم نیز خالی از ابهام نیستند؛ وجود ابهام در این تعاریف، زمینه را برای عرضه مناسب ترین و نزدیکترین تفسیر سیاسی از رویداد ها مهیا می نماید. ( جی بدی، ۱۳۷۸ )

علیرغم تلاشهای بیشمار طی دو دهه گذشته برای بسط تعریفی کاربردی از تروریسم بین المللی، تدوین یک تعریف روشن و مختصر که در دو قلمرو آکادمیک و سیاسی سودمند باشد، همچنان به مثابه یک مشکل جدی باقی مانده است. این چنین تعریفی باید منعکس کننده فراست آکادمیک و احتیاط سیاسی باشد. این تعریف باید مشخص و برخوردار از دقت زیاد باشد، تعریف مورد نظر همچنین باید درعین شناخت از گذشته، واقعیات نظام بین المللی موجود را نیز منعکس سازد. (جی بدی، ۱۳۷۸)

۱-۹ بخش دوم (تعریف تروریسم)
با توجه به بیان مشکلاتی که در بالا ذکر گردید تعاریف بسیار زیادی تاکنون در این خصوص انجام شده است. طی مطالعه ای در سال ۱۹۸۸، ثابت شد یکصد و نه تعریف رسمی و آکادمیک از تروریسم وجود دارد. ( نمامیان، ۱۳۹۰ ) والتر لاکرتو معتقد است تعریف جامع از تروریسم وجود ندارد. و در آینده نزدیک هم به دست نخواهد آمد. جفری سیمون، پس از جمع آوری تعاریف مختلف، اعلام نمود حداقل ۲۱۲ تعریف از تروریسم وجود دارد که در سراسر جهان مورد استفاده قرار می گیرد. از این تعداد، ۹۰ مورد آن از سوی حکومت و دیگر نهادها به کار گرفته می شود. ( پور سعید، ۱۳۸۸ )

جزییات بیشتر درباره این پایان نامه :

پایان نامه آثار و پیامدهای تروریسم بر حقوق مخاصمات مسلحانه بین المللی

 
 
واژه ترور از ریشه لاتین ترس به معنای ترساندن وحشت است و در عربی معاصر از لغت ارهاب برای معادل آن استفاده می شود. برای نخستین بار، در سال ۱۰۵ قبل از میلاد، در امپراتوری روم، وضعیت ترور کیمبریکوس اعلام شد که به منزله نوعی وضعیت اضطراری همراه با وحشت در واکنش به حملات قوم کیمبری بود. کیمبری از اقوام سلفی یا آلمانی بودند که همراه با توتن ها و آمبروسل ها، روم را در اواخر قرن دوم پیش از میلاد تهدید کردند. در سپتامبر ۱۷۹۳ نیز مجمع ملی فرانسه، رسماً اعلام نمود (( نظم کنونی، نظم مبتنی بر ترور است. )) انقلابیون تندروی فرانسه یا ژاکوبن های دست راستی، واژه (( ترور )) را برداشتی مثبت برای توضیح نحوه برخورد خود با مخالفان به کار می بردند. در آن زمان، منظور از دوره ترور با وحشت، فرازی از انقلاب فرانسه بود که تقریباً از مارس ۱۷۹۳ تا ژوئیه ۱۷۹۴ را در بر می گرفت. در این دوره، کمیته ایمنی عمومی تحت ریاست روبسپیر، بیش از بیست هزار نفر، از جمله تعداد فراوانی روحانی مسیحی و هوادار سلطنت خود کامه را در سراسر فرانسه با گیوتین به قتل رساند. پس از این دوره و به ویژه پی از فاجعه نهم ترمیدور، واژه، بار منفی یافت و به صورت ناسزایی در آمد که حکایت از نوعی عمل بزهکارانه داشت. پس از آن (( تروریسم )) برای نخستین بار در فرهنگ های لغت انگلیسی زبان در سال ۱۷۹۸ درج شد و در مقابل آن چنین آورده شده بود: (( استفاده سیستماتیک از ترور به منزله نوعی سیاست )) ( پور سعید، ۱۳۸۸ )

ترور به عنوان یک مفهوم به معنی ترساندن است و این ترساندن شدت و توانایی ایجاد احساس ترس ناگهانی در افراد به صورت رفتار خشونت آمیز است. ( غفوری، ۱۳۸۴ )

از نظر لغوی، ترور استفاده از خشونت برای ایجاد ترس یا وحشت به ویژه به عنوان وسیله ای جهت تاثیر گذاردن بر اعمال سیاسی می دانند. ( کارگری، ۱۳۹۰ )

ترور در مقام تعریف، عملی تهدید کننده است که مردم را وادار به قبول مقاصد خاصی می کند و رفتاری با ابراز ترس است در ادبیات سازمانهای بین المللی این واژه نخستین بار در ماده اول کنوانسیون جلوگیری و مجازات تروریسم مصوب جامعه ملل در ۱۹۳۷ به کار گرفته شد که در ماده مذکور تروریسم به عنوان فعالیت های جنایی و بزهکارانه که علیه یک دولت صورت می گیرد و در صدد ایجاد وحشت در عامه مردم، اشخاص خاص و یا گروه خاص از مردم است تعریف شده است. ( مقصودی و حیدری، ۱۳۸۸ )

در قریب به اتفاق اسناد سازمان ملل متحد اعم از کنوانسیون ها و اعلام مواضع که مرتبط با موضوع تروریسم است . به صراحت از مقوله تروریسم به عنوان خطر جدی برای صلح و امنیت بین المللی یاد شده است. شایان ذکر است در تدوین تعریف تروریسم دو گرایش عمده در نظرات رسمی و غیر رسمی کشورهای عضو نظام ملل متحد مشاهده می شود. یک گرایش می کوشد هر نوع تحرک خشونت آمیز علیه نظام های سیاسی و قدرت های حاکم در سرزمین های مختلف جهان امروز را بدون توجه به علل، انگیزه ها، مبانی اعتقادی و ریشه های آن محکوم سازد و همه را مصداق فعالیت تروریستی تلقی کند این گرایش اغلب از سوی کشورهای غربی عضو ملل متحد تعقیب می شود. گرایش دوم می کوشد مبارزات جنبش های استقلال طلبانه، مبارزه با اشغالگری و تبعیض نژادی را از تحرکات تروریستی متمایز سازد. این گرایش در دوران جنگ سرد از سوی بلوک شرق و امروزه اغلب از سوی کشورهای جنوب و خصوصاً کشورهای اسلامی عضو سازمان کنفرانس اسلامی دنبال می شود. شایان ذکر است که سازمان کنفرانس اسلامی در مجموعه قطعنامه های خود پیرامون مبارزه با تروریسم سعی داشته گرایش دوم تقویت کند. ( بزرگمهری،۱۳۹۰ )

تعریف ترور بر طبق قوانین جلوگیری از ترور از این قرار است: ترور هر نوع فعالیتی است که بوسیله عضو یا اعضای یک سازمان به دنبال تغییر ممیزهای جمهوری ( دولت ) و سیستم سیاسی قضایی، اجتماعی، سکولار و اقتصادی که از طریق قرارداد مقرر شده است همچنین تخریب تمامیت ارضی دولت، حکومت و مردم آن، تضعیف یا تخریب و یا یورش به اقتدار دولت، تخریب حقوق و آزادی ، به مخاطره انداختن موجودیت دولت و جامعه، از بین بردن نظم و صلح و امنیت جامعه می باشد. بطوری که در تعریف به نظر می رید تروریسم نسبتاً بیشتر از ترور مورد تاکید قرار گرفته است زیرا وقتی که مفهوم تروریسم مورد بررسی قرار می گیرد به عملی گفته می شود که هدف آن مستلزم تقریب دو حقیقت و ترس در برابر صلح و ساختار می باشد. ( پور سعید، ۱۳۸۸ )

و تروریسم عبارت است از: (( استفاده غیر قانونی یا بهره گیری تهدید آمیز از نیرو یا خشونت فردی و یا گروهی سازمان یافته علیه مردم یا دارایی آنها به قصد ترساندن، بنابراین، تروریسم عبارت است از تهدید به یا استفاده از خشونت اغلب بر ضد شهروندان برای دستیابی به اهداف سیاسی برای ترساندن مخالفان با ایجاد نارضایتی عمومی )) ( پور سعید، ۱۳۸۸ )

براین اساس برخی از شاخص ها و مصادیق تروریسم عبارتند از: بمب گذاری ( Bombing )، کشتار بی هدف ( killing randgm )، گروگانگیری (  Hostage Taking )، آدم ربائی ( Kidnpping )، دزدی دریایی ( تضعیف امنیت دریایی و دریانوردی )، دزدی هوایی ( به مخاطره انداختن امنیت هوای و هوانوردی ) هواپیماربایی و ….. که در مورد پذیرش آنها به عنوان یک جرم تروریستی اختلاف چندانی میان دولت ها و صاحبنظران مستقل و منصف وجود ندارد. ( آقایی خواجه پاشا، ۱۳۹۲ )

محورهای اصلی تروریسم عبارت اند از: اولاً، تروریسم یک پدیده کاملاً سیاسی است؛ ثانیاً، تروریسم همراه با خشونت یا تهدید به خشونت است؛ ثالثاً تروریسم دارای عقلانیت سود محور است؛ رابعاً، تروریسم یک پدیده معنادار و حامل پیامی است. معنا یا پیام آن، این است که یک تروریست در طرح خواسته ای خود و در رسیدن به هدف خود و در رساندن مقصود و منظور خود به طرف های مقابل (که عمدتاً دولت ها هستند) به دلیل شرایط حاکم بر وضعیت موجود از راه هایی غیر از ترور از جمله گفتگو و مذاکره درمانده است و به نظر خودش به منظور حفظ بقاء خودش به آخرین راه حل یعنی ترور دست زده است. ( فیرحی وظهیری، ۱۳۸۷ )

برای تحقق یک عمل تروریستی حداقل باید پنچ شرط ذیل که به یکدیگر مرتبط اند وجود داشته باشد:

۱- انجام شکل خاصی از خشونت که سبب مرگ یا حداقل جراحات و صدمات فیزیکی شدید شوند. با این حال متون خاصی از حقوق داخلی و حقوق اتحادیه اروپا از این نیز فراتر می روند آنها خسارت نسبت به اموال را نیز بدون این که هیچ خطری برای جان انسان ها ایجاد کند عمل تروریستی می دانند.

۲- عمل تروریستی چه در قالب اقدام شخصی و چه به صورت دسته جمعی یک ((عمل سازمان یافته)) است که با طرح های هماهنگ شده به منظور دسترسی به هدفی خاص انجام می شود. برای مثال عمل قاتلی که دیوانه وار به هر کسی که رو به روی او قرار گیرد بدون طرح و سازماندهی شلیک می کند، تروریسم نیست.

۳- تروریسم نوعی جنگ روانی است و لذا در آن تعقیب هدفی به منظور ((ایجاد رعب و وحشت)) بین افراد، گروه ها، یا به طور کلی عموم مردم نهفته است، این شرط باعث تمایز بین کشتن شخص خاص مثل جان اف کندی رئیس جمهور وقت آمریکا با تروریسم خواهد شد. در این زمینه، بین قربانیان عاملان تروریستی، هدفی که تروریست ها می خواهند به دست آورند و نتایجی که در پی آن هستند، تفاوت وجود دارد. تروریسم روش مبارزه ای است که در آن قربانیان به صورت فردی انتخاب نمی شوند بلکه به صورت تصادفی یا برای تاثیرات سمبلیک مورد حمله قرار می گیرند و هدف از حمله آنها خود قربانیان نیستند بلکه ایجاد ترس در گروه یا جامعه ای است که قربانیان به آن تعلق دارند. با این کار تروریست ها خواستار جلب توجه دولت ها یا جامعه برای تامین نظرات خود هستند.

۴- خشونت یا تهدید ناشی از آن اصولاً به دلایل سیاسی انجام می شود. همین عنصر تروریسم را از سایر شکل های خشونت مثل خشونت برای اخذ مال یا دلایل شخصی دیگر جدا می کند.

۵- خشونت یا تهدید باید به صورت حال باشد و لذا تظاهرات و تقاضا برای ایجاد تغییرات در آینده در یک کشور تروریسم به حساب نمی آید. ( جلالی، ۱۳۸۴ )

در یک مفهوم، تروریسم به کاربرد خشونت سیاسی، تهدید های اجتماعی یا حمله های برنامه ریزی شده ای گفته می شود که با جنگ نامتعارف پیوند نزدیک دارد . ترور، کاری منفرد یا عاطفی نیست بلکه اقدامی است گروهی، سازمان یافته و حتی یک استراتژی سیاسی است. ( مقصودی و حیدری، ۱۳۸۸ )
در حقیقت در تعاریف تروریسم دست کم سه خصیصه مشترک را مد نظر قرار می دهند: اول، به کارگیری خشونت یا دست کم تهدید به اعمال آن؛ جی. آنجلو کورلت در این باره یادآور می شود که نیازی نیست تحقق عینی خشونت را تروریسم بنامیم، بلکه تهدید به اعمال آن نیز می تواند از عناصر ذاتی اعمال تروریستی باشد. دوم، خشونت با اهداف سیاسی؛ به منظور تفکیک تروریسم از سایر اشکال خشونت و اعمال بزهکارانه ای مانند قتل یا سوء قصد با انگیزه های اقتصادی و شخصی، برخی نویسندگان صرفاً گروه ها و بازیگرانی را در زمره تروریست ها قرار می دهند که در صدد تحت تاثیر قرار دادن اعمال و رفتار سیاسی حاکمان از طریق اعمال خشونت آمیزند. سوم، غیر نظامیان، آماج تهدید ها و آسیب های تروریستی؛ عنصر اصلی متمایز کنند تروریسم از سایر اشکال خشونت آسیب رساندن به شهروندان یا تهدید به اعمال خشونت علیه آنان است، به گونه ای که ایجاد ترس و به راه انداختن آثار روانی مخرب علیه شهروندان مهم ترین اعمال تروریستی قلمداد می شود.

در مطالعه ای با حضور ۱۰۹ کارشناس تروریسم و متخصصین دانشگاهی، تعریف تروریسم بررسی و تحلیل شد. براساس نتایج این تحقیق، عنصر خشونت در ۸۳ درصد تعاریف و اهداف سیاسی در ۶۵ درصد تعاریف بیان شده بود. ۵۱ درصد بر عامل ترساندن و ترور تاکید کردند و فقط ۲۱ درصد به استبداد و عدم تبعیض در تروریسم اشاره کردند. ۱۷ درصد نیز تروریسم را قربانی کردن شهروندان، افراد بی طرف و افراد غیر نظامی دانستند. ( توکلی، ۱۳۹۱ )

اینکه با چه رویکردی به مقوله تروریستی پرداخته شود ، تعریف آن متفاوت می شود. نوام چامسکی در چارچوب رویکرد رادیکال معتقد است اگر تنها خصیصه مشترک میان تعاریف ارائه شده از تروریسم را کشتن غیر نظامیان با اهداف سیاسی بدانیم، هیچ کشوری مانند ایالات متحده آمریکا مرتکب اعمال تروریستی نشده است. به نظر وی، عرف و رویه شکل گرفته در چارچوب گفتمان سیاسی اجازه اشاعه تفکری را می دهد که ترور را سلاح ضعیفان علیه قدرتمندان قلمداد می کند.

از دید «یورگن هابرماس»، خشونت تروریسم که از بنیادگرایی سرچشمه می گیرد، به گونه ای در چارچوب آسیب شناسی ارتباطی می گنجد که از بدگمانی مایه می گیرد و به شکست ارتباط می انجامد. از دید او، تروریسم در سایه مدرنیزاسیون شتاب زده و بی ریشه پدید می آید. (مقصودی و حیدری، ۱۳۸۸)

در واقع تروریسم عنوانی است که برای خشونت افراد، گروه ها و دولت های بدون حمایت قوی ترها به کار می رود. سازمان های تروریستی متناسب با اهداف و خواسته هایشان بر تغییر رژیم، تغییر منطقه و زمین، تغییر سیاسی، کنترل اجتماعی و حفظ وضع موجود متمرکز می شوند. هم چنین راهبردهای متعدد و مختلف سازمان های تروریستی فرسایش (نبرد خواسته ها)، ارعاب (حاکمیت ترور)، تحریک (برانگیختن فیوز)، ایزایی (خرابکاری صلح) و بالاترین پیشنهاد (متعصب علیه خائن) را شامل می شود که با توجه به موقعیت و شرایط خاص مورد استفاده قرار می گیرند. (توکلی، ۱۳۹۱)

و شاید بتوان مهمترین مشخصه ترور را انتخاب اهداف به صورت اتفاقی است و این مشخصه اتفاقی بودن باعث ایجاد ترسی می شود که آنها سعی می کنند در برخوردهای بزرگتر به روی افراد به آن برسند. (غفوری، ۱۳۸۴) واژه «تروریسم» یا «بی رحمی و قساوت» و «ترس و وحشت» ارتباط دارد که این بخش در دائره المعارف لاروس می باشد. (جلالی، ۱۳۸۴)

و یا به صورت شفاف تر بر اساس فرهنگ و دائره المعارف بزرگ لاروس تعریف ترور عبارت است. استفاده سیستماتیک از خشونت و ترس برای ایجاد قدرت و توانایی پذیرفته شده بوسیله جبر و زور می باشد و تعریف تروریسم به مجموع کل فعالیت های خشونت آمیز و اقدامات سیاسی که به طرف مردم تملکات و تشکلات آنها سوق داده می شود و براساس خشونت صورت می پذیرد و اطلاق می شود. (غفوری، ۱۳۸۴)

البته در فرهنگ حقوقی بلاک آمده است: «تروریسم استفاده یا تهدید به استفاده از خشونت برای ارعاب یا ایجاد ترس خصوصاً به عنوان وسیله ای برای تأثیر گذاشتن بر رفتار سیاسی می باشد. (کوشا و نمامیان، ۱۳۸۷)

و در پیوست تکمیلی فرهنگ لغات فرهنگستان علوم فرانسه، تروریسم چنین معنا شده است: «نظام یا رژیم وحشت»

بر پایه نوشته دائره المعارف بریتانیکا، تروریسم به معنی «کاربرد سیستماتیک ارعاب یا خشونت پیش بینی ناپذیر بر ضد حکومت ها، مردمان یا افراد برای دستیابی به یک هدف سیاسی است. (فصیحی، ۱۳۸۹)

در فرهنگ لغت آکسفورد ترور را تلاش برای ضربه زدن به افراد خاص و یا ایجاد ارعاب و وحشت دانسته است. فرهنگ جدید بین المللی وبستر آن را ایجاد وحشت و یا وضعیت وحشت، و هم چنین آن را اعمال حاکمیت و یا مبارزه یا حاکمیت از طریق ارعاب می داند فرهنگ هر پنج آمریکایی آن را کاربرد قوا به صورت

غیرقانونی و خطرآفرین و خشونت بار می داند که از سوی یک فرد و یا یک گروه سازمان یافته علیه مردم و یا اماکن به قصد ایجاد ارعاب و یا اجبار دولت ها و یا شرکت ها صورت می گیرد و عمدتاً دارای اهداف سیاسی و ایدئولوژیکی می باشد. (بزرگمهری، ۱۳۸۷)

جزییات بیشتر درباره این پایان نامه :

پایان نامه آثار و پیامدهای تروریسم بر حقوق مخاصمات مسلحانه بین المللی

 
 
در دانشنامه سیاسی آشوری ترور به این صورت تعریف شده است: ترور در لغت به معنای وحشت و به وحشت افکندن است و در سیاست به عمل حکومت یا گروه های اطلاق می گردد که برای حفظ قدرت یا مبارزه با دولت با اعمال خاص ایجاد وحشت می کند و در لغتنامه دهخدا گفته شده است: ترور مأخوذ از فرانسه و به معنی قتل سیاسی به وسیله ی اسلحه در فارسی متداول است، ترور کردن، قتل سیاسی با اسلحه و تروریست طرفدار خشونت عمل و ایجاد رعب و ترس است. (کارگری، ۱۳۹۰)

اس، کا، ورما معتقد است که واژه تروریسم از کلمه لاتین ترور مشتق شده و به معنای حالت وحشت و تسلیم شده در قبال آن است. (بزرگمهری، ۱۳۸۷)

در یک تعریف سیاسی از تروریسم می توان تروریسم را سیاست، تاکتیک و اقدامی دانست که با هدف تعریف قدرت و برانداختن نظم مبنی بر قانون اساسی کشور، نقض امنیت عمومی، ارعاب مردم، ایجاد محیط هرج و مرج، و یا نفوذ بر مقامات جهت اتخاذ تصمیم به نفع تروریست ها برای رسیدن به اهداف سیاسی صورت می گیرد تعریف کرد. (آقایی خواجه پاشا، ۱۳۹۲)
و از مشخصه های این عملیات ها بی رحمی، ویرانگری و غیر اخلاقی بودن آنها نام برد.

تروریسم رفتار نامشروع، سازمان یافته و سیستماتیکی بر طبق فعالیت های تروریستی است که پیوسته به هدف تغییر سیستم های کنونی صورت می پذیرد. ترور اهداف سیاسی مورد نظر خود را توصیه می کند و این در صورتی است که ترور ترساندن و عملی ترسناک است که مستلزم خشونت است. (غفوری، ۱۳۸۴)

اما یکی از تعاریف ملی در قانون کشور فرانسه وجود دارد که در ماده ۱-۴۲۱ برای تعریف تروریسم انتخاب شده و آن «اقدام فردی یا جمعی که هدف آن، اخلال شدید در نظم عمومی از طریق ارعاب یا ترور است، تروریسم محسوب می شود» می باشد. (اُتنف، ۱۳۸۳)

اما بحث درخصوص نظرات متفاوت سیاسی و ملی در تعریف تروریسم است وزارت امور خارجه آمریکا از سال۱۹۸۳ تعریف مندرج در سند ۲۲ از قانون ایالات متحده، ماده ۲۶۵۶ (بند “د” ) را به کار می برد:

«واژه تروریسم به معنای خشونت عمدی و با انگیزه سیاسی است که علیه اهداف غیر رزمنده توسط گروه های فروملی و یا عوامل پنهانی و معمولاً با قصد نفوذ در مخاطبان صورت می گیرد» (جی بدی، ۱۳۸۲)

اما همین کشور در تعریف سال ۱۹۹۰ توسط وزارت دفاع خود تروریسم را این گونه تعریف می کند: «کاربرد غیرقانونی یا تهدید به کاربرد زور یا خشونت بر ضد افراد یا اموال برای مجبور یا مرعوب ساختن حکومت ها یا جوامع که اغلب به قصد دستیابی به اهداف سیاسی، مذهبی یا ایدئولوژیک صورت می گیرد»

۱-۹-۳ تعریف تروریسم از منظر کنوانسیون ها و اسناد بین المللی
اولین کنوانسیونی که در آن تعریف مشخصی از تروریسم آمده کنوانسیون منع و مجازات تروریسم در سال ۱۹۳۷ می باشد که متعاقب ترور پادشاه الکساندر اول در یوگسلاوی (۱۹۳۴) در جامعه ملل تهیه و تدوین گردید. در این کنوانسیون تروریسم عبارت است از: «اعمال جنایی علیه یک دولت به طوری که ماهیت یا هدف آن ایجاد وحشت در بین اشخاص معین، گروهی از اشخاص یا مردم عادی است.» (حبیب زاده، ۱۳۸۶)

ماده اول توافقنامه ژنو ۱۹۳۷ در زمینه جلوگیری از تروریسم و مجازات تروریست ها، عملیات تروریستی را اینگونه تعریف می کند «هرگونه عمل مجرمانه که بر ضد یکی از دولتها صورت می گیرد و هدف آن ایجاد وحشت و نگرانی در میان شخص یا اشخاص معین یا گروهی از افراد یا تمامی ملت باشد» (لطفی، ۱۳۹۰)

مجمع عمومی سازمان ملل متحد تاکنون موفق به تصویب سیزده کنوانسیون بین المللی (۱۱ کنوانسیون و ۲ پروتکل) و سی و هشت قطعنامه در زمینه مبارزه با تروریسم شده است. اما بسیاری از کنوانسیون های فوق الذکر تنها با تروریسم در زمینه خاصی مقابله کرده اند و تعریف جامع و کاملی از تروریسم ارائه نداده اند. در واقع، غیر از دو کنوانسیون- سرکوب بمب گذاری تروریستی بین المللی (۱۹۹۷) و سرکوب تأمین منابع مالی تروریسم (۱۹۹۹)- هیچ کدام از یازده کنوانسیون دیگر اصولاً اشاره ای به تروریسم و تعریف آن نکرده اند. (آقایی خواجه پاشا، ۱۳۹۲)

جزییات بیشتر درباره این پایان نامه :

پایان نامه آثار و پیامدهای تروریسم بر حقوق مخاصمات مسلحانه بین المللی

 
 
اولین اقدام مجمع عمومی سازمان ملل متحد در موضوع تروریسم که به صورت یک موضوع مستقل در سپتامبر ۱۹۷۲ میلادی، بر پایه ابتکار دبیر کل وقت، کورت والدهایم، به دنبال حوادث فرودگاه لاد در اسرائیل و گروگان گیری ورزشکاران اسرائیلی در بازی های تابستانی المپیک مونیخ (۱۹۷۲) مورد قرار گرفت. (بزرگمهری، ۱۳۸۷)

اقدام بعدی در تعریف تروریسم مربوط به کمیسیون حقوق بین الملل بود که در سال ۱۹۸۴ تروریسم جهانی را اینگونه تعریف کرد: «هرگونه عملی که قوانین و مقررات بین المللی را نقض کند و آرامش و نظم جامعه جهانی را بر هم بزند و آنرا با هرج و مرج و تزلزل مواجه سازد اعماز آنکه در دوران صلح یا هنگام جنگ صورت پذیرد، در حکم تروریستی بین المللی خواهد بود.» (لطفی،۱۳۹۰)

در نهم دسامبر ۱۹۹۴، مجمع عمومی با اجماع، سند جامعی را با عنوان «اعلامیه راجع به اقداماتی برای امحای تروریسم بین المللی» در این زمینه تصویب نمود. این اعلامیه برداشت مشترکی از اقدام تروریستی به دست داده و «اعمال مجرمانه ای را که هدف یا انگیزه آن ها ایجاد رعب و وحشت میان مردم، گروهی از اشخاص، یا اشخاص خاص به منظورهای سیاسی باشد، تحت هر شرایطی، غیر قابل توجیه می داند.» (حبیب زاده، ۱۳۸۶)

در سال ۱۹۹۶ مجمع عمومی ملل متحد یک کمیته ویژه برای تهیه «کنوانسیون جامع در خصوص تروریسم بین المللی تشکیل داده است که این کمیته در طرح پیشنهادی خود در ماده ۲ به تعریف اعمال تروریستی مبادرت نموده است. مطابق ماده ۲ تهیه شده توسط این کمیته «هر فردی که در حوزه مفهوم این کنوانسیون مرتکب جرمی شود، چنانچه آن فرد به هر طریقی، به صورتی عمدی و غیرقانونی سبب شود که: فرد دیگری کشته شود یا مجروح گردد یا خسارت جدی به اموال عمومی یا خصوصی وارد شود یا خسارات وارده موجب خسران اقتصادی عمده ای گردد.

چنانچه هدف از این عمل (هدف ذاتی یا هدف مقارن آن) مرعوب ساختن جماعتی یا اجبار دولت یا یک سازمان بین المللی به انجام عمل یا خودداری از عمل باشد، مرتکب اعمال تروریستی شده است. (عسگری، ۱۳۹۱)

ماده ۲ کنوانسیون بین المللی مقابله با بمب گذاری تروریستی، نیویورک، ۱۲ ژانویه ۱۹۹۸، جرم تروریستی و عامل آن آن را تعریف می کند و اعلام می دارد فردی که به طور عامدانه و غیر قانونی یک ماده و یا تله مهلک انفجاری را در اماکن عمومی ، امانات دولتی و یا سیستم حمل و نقل عمومی و یا امکانات زیر بنایی دولت ( مانند نیروگاه ها ، سدها و غیره ) جاسازی یا به کار اندازد مرتکب جرم تروریستی شده است ، البته مفروض بر اینکه ، قصد وی کشتار یا مجروح ساختن مردم باشد و یا بخواهد در اماکن عمومی تخریب وسیع ایجاد کند . در همین ماده افرادی که مشارکت و یا همدستی در این اعمال داشته باشند و یا افرادی که نقش هدایت و سازماندهی این نوع عملیات را بر عهده داشته باشند به عنوان مجرم تروریستی تلقی می شوند ( بزرگمهری، ۱۳۸۷ )

یا در قطعنامه مجمع عمومی شماره ۱۱۰/۵۴ مصوب ۲ فوزیه ۲۰۰۰ در پاراگراف دوم ، تروریسم به عنوان اقدامات جنایی که به قصد ایجاد وحشت در عموم مردم و یا گروه خاصی از آن ها با اغراض سیاسی صورت می گیرد ، تعریف شده است .

با توجه به این موضوع که تروریسم و مسائل آن در دنیای جدید یکی از مسائل روزمره و بحث های جدی در سازمان های بین المللی می باشد در این بخش اشاره ای  به کنوانسیون ها و قطعنامه در این خصوص می شود:
این کنوانسیون ها را می توان از دو جهت تفکیک نمود:

۱) دسته اول کنوانسیون های تنبیهی هستند که اقدامات تروریستی خاص را مشخص کرده و کشورها را متعهد کرده اند تا با مجرمانه دانستن این رفتارها مجازات های متناسب را اعمال نمایند. به عنوان مثال کنوانسیون جرائم مربوط به اعمال ارتکابی در هواپیما که به کنوانسیون ۱۹۶۳ توکیو معروف است، و همچنین کنوانسیون سرکوب اقدامات غیرقانونی علیه امنیت هوانوردی کشوری ۱۹۷۱ که به کنوانسیون مونترال معروف است جز اینگونه اسناد تنبیهی هستند.

۲) گروهی دیگر از کنوانسیون های ضد تروریستی، کنوانسیون های با ویژگی پیشگیری از اقدامات تروریستی هستند. به عنوان مثال کنوانسیون ممنوعیت استفاده از وسایل پلاستیکی انفجاری برای اهداف ارعاب آمیز سال ۱۹۹۱ کشورها را موظف کرده است که برای جلوگیری از در اختیار قرار گرفتن وسایل انفجاری در دست تروریستها از ساخت مواد انفجاری غیر مجاز جلوگیری به عمل آورند. کنوانسیون ممنوعیت حمایت مالی از تروریسم سال ۱۹۹۹مبارزه با تروریسم را با قطع حمایت های مالی و بستن راه هایی که تروریست ها از آن مورد پشتیبانی مالی قرار می گیرند، ضروری دانسته است. سند مذکور از معدود اسناد مقابله با تروریسم از سال ۱۹۳۷ تاکنون است که به تعریف اجمالی از ترویسم پرداخته است. (آقایی خواجه پاشا، ۱۳۹۲)

اما در خصوص کنوانسیون هایی که کشورها را مجبور به تصویب قوانین و جرم انگاری اقدامات تروریستی به تصویب رسیده است می توان از کنوانسیون مصوب شورای اروپا مصوب ۱۶ مه ۲۰۰۵ نام برد که در این کنوانسیون جرم تحریک به تروریسم و اقدامات تروریستی را جرم دانسته و در آن هم تحریک به صورت مستقیم و غیر مستقیم را جرم انگاشته است. (بوینه[۱]،۲۰۰۹)

در تمامی این کنوانسیون ها مجامع بین المللی و سازمان ها و نهاد های بین المللی از کشورها درخواست نموده اند که همکاری خود را به صورت تنگاتنگ انجام دهند کنوانسیون بین المللی مقابله با فعالیت های تروریستی هسته ای مصوب سپتامبر ۲۰۰۵ میلادی تأکید بیشتری بر این امر دارد و به ضرورت افزایش میان دولتها برای اتخاذ تدابیری جدی جهت جلوگیری از مخاطرات پدیده تروریسم اشاره اساسی داشته است. (بزرگمهری، ۱۳۸۷) در پاسخ به تهدید ناشی از تروریسم بین المللی، چهل و هفت کشور عضو شورای اروپا دو دستور العمل کلیدی شناخته شده به عنوان تصمیم گیری در چارچوب مبارزه با تروریسم در سال ۲۰۰۲ و ۲۰۰۸ به تصویب رسید. (بوینه، ۲۰۰۹)

شورای امنیت سازمان ملل متحد به عنوان بازوی اجرایی این سازمان و بر اساس فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد می تواند هر موضوعی که باعث ایجاد تهدید صلح جهانی گردد را در دستور کار خود قرار دهد و مسئله تروریسم به خصوص بعد از ۱۱ سپتامبر یکی از موضوعات اساسی شورای امنیت گردیده است. و تاکنون دو قطعنامه مهم در این خصوص از سوی شورای امنیت صادر شده است. قطعنامه های ۱۳۶۸ و ۱۳۷۳ که به موجب فصل هفتم منشور سازمان ملل صادر بودند، نقطه عطفی در روند مبارزه جهانی با تروریسم بین المللی محسوب می شوند. قطعنامه ۱۳۶۸ شورای امنیت در ۱۲ سپتامبر ۲۰۰۱، عملیات تروریستی به برجهای تجاری آمریکا را محکوم و آنرا تهدیدی برای امنیت جهانی برشمرده بود. این قطعنامه

هرگونه تأمین مالی اقدامات تروریستی را محکوم و پناه دادن، آموزش و حمایت از تروریست ها را ممنوع اعلام کرد. همچنین در آن بر حق طبیعی دفاع فردی یا جمعی و نیاز به همکاری میان کشورها در مبارزه با عوامل تهدید کننده صلح و امنیت جهانی تأکید کرده بود.

قطعنامه ۱۳۷۳ در ۲۸ سپتامبر ۲۰۰۱ شورای امنیت، به صورتی دقیق و مبسوط همه اقدامات لازم الاجراء از سوی دولت ها در جهت مبارزه با تروریسم را در زمینه های مختلف برشمرده است. این قطعنامه در ادامه روند صدور قطعنامه ۱۳۶۸، پیوستن کشورها به توافقنامه بین المللی مبارزه با تروریسم را امری ضروری می داند. این قطعنامه حاوی مطالبی در حوزه بانکی، پلیسی، اطلاعاتی و سیاسی می باشد و با یادآوری مسئولیت همه دولتها برای مبارزه با تروریسم بیان می دارد: «… مبارزه با تروریسم منحصر به مطالبات آمریکا نمی شود بلکه به وظیفه ای برای همه دولتها تبدیل شده است. این قطعنامه همه دولتهای جهان را ملزم می کند: باید از حمایت مالی اقدامات تروریستی امتناع ورزند. عاملان، سازمانها و حامیان مالی تروریستی آنان را تحت پیگرد قرار دهند. برای منع کردن فعالیت های تروریستی، دستیابی آنان و حامیانشان را به یک پناهگاه امن از بین ببرند…» (لطفی، ۱۳۹۰)

۱-۱۰-۱ فهرست بیست کنوانسیون مرتبط با پدیده تروریسم
«کنوانسیون تهاجمات و برخی از اعمال هجومی ارتکاب یافته داخل شناورهای هوایی «مصوب سازمان بین المللی هواپیمای کشوری، ۱۴ سپتامبر ۱۹۶۳، توکیو (قابلیت اجراء از ۴ دسامبر ۱۹۶۹) »
«کنوانسیون مقابله با تسخیر غیرقانونی هواپیما «لاهه ۱۶ دسامبر ۱۹۷۰» (قابلیت اجراء از ۱۴ اکتبر ۱۹۷۱) »
«کنوانسیون بین المللی مقابله با اعمال غیرقانونی و ضد امنیت پروازهای غیر نظامی «مونترال کانادا، ۲۳ سپتامبر ۱۹۷۱» (قابلیت اجراء از ۲۶ ژانویه ۱۹۷۳) »
«کنوانسیون جلوگیری و مجازات جرائم علیه اشخاص مورد حمایت بین المللی از جمله عوامل دیپلماتیک «مصوب مجمع عمومی قطعنامه ۳۱۶۶ ( XX VIII ) 14 دسامبر ۱۹۷۳ (قابلیت اجراء از ۲۰ فوریه ۱۹۷۷) »
«کنوانسیون بین المللی مقابله با گروگانگیری «مجمع عمومی سازمان ملل، قطعنامه ۱۴۶/۳۴، ۱۷ دسامبر ۱۹۷۹ (قابلیت اجراء از ۳ ژوئن ۱۹۸۳) »
«کنوانسیون حمایت فیزیکی از مواد هسته ای «آژانس بین المللی انرژی اتمی، وین، ۳ مارس ۱۹۸۰» (قابلیت اجراء از ۸ فوریه ۱۹۸۷) »
پروتکل الحاقی به کنوانسیون ۱۹۷۱ «مقابله با اقدامات غیرقانونی خشونت بار در فرودگاه های که به خطوط هواپیمایی غیرنظامی خدمات می رسانند «مونترال، ۲۳ دسامبر ۱۹۷۱ » (قابلیت اجراء از ۶ آگوست ۱۹۸۹) »
«کنوانسیون مقابله با اعمال غیرقانونی که بر ضد امنیت دریانوردی صورت می گیرد «سازمان بین المللی دریانوردی، رم، ۱۰ مارس ۱۹۸۸» (قابلیت اجراءاز ۱ مارس ۱۹۹۲) »
«پروتکل مقابله با اعمال غیرقانوی که بر ضد امنیت سکوهای مستقر در فلات قاره صورت می گیرد» رم، ۱۰ مارس ۱۹۸۸ (قابلیت اجراء از ۱۰ مارس ۱۹۹۲)
«کنوانسیون علامت گذاری مواد انفجاری پلاستیکی برای کنترل و بازرسی «مونترال، ۱ مارس ۱۹۹۱» (قابلیت اجراء از ۲۱ ژوئن ۱۹۹۸)
«کنوانسیون بین المللی مقابله با بمب گذاری های تروریستی «مجمع عمومی، قطعنامه ۱۶۴/۵۲، ۱ دسامبر ۱۹۹۷» (قابلیت اجراء از ۲۳ مه ۲۰۰۱) »
«کنوانسیون بین المللی مقابله با تأمین مالی تروریسم «مجمع عمومی، قطعنامه ۱۰۹/۵۴، ۹ دسامبر ۱۹۹۹» (قابلیت اجراء از ۱۰ آوریل ۲۰۰۲) »
«کنوانسیون عربی مقابله با تروریسم «اتحادیه کشورهای عربی، قاهره، ۲۲ آوریل ۱۹۹۸» (قابلیت اجراء از ۷ مه ۱۹۹۹) »
«کنوانسیون مبارزه با تروریسم بین المللی، سازمان کنفرانس اسلامی، اوگاندا، ۱ جولای ۱۹۹۹ (قابلیت اجراء از نوامبر ۲۰۰۲) »
«کنوانسیون اروپایی مقابله با تروریسم «شورای اروپا، استراسبورگ، ۲۷ ژانویه ۱۹۷۷» (قابلیت اجراء از ۴ اوت ۱۹۷۸) »
«کنوانسیون جلوگیری و مجازات فعالیت های تروریستی و جرائم علیه اشخاص مهم و زورگیری علیه شخصیت هایی که اهمیت بین المللی دارند «سازمان کشورهای آمریکایی، واشنگتن دی- سی، ۲ فوریه ۱۹۷۱» (قابلیت اجراء از ۱۶ اکتبر ۱۹۷۱) »
«کنوانسیون جلوگیری و مبارزه با تروریسم «سازمان وحدت آفریقا، الجزیره، ۱۴ جولای ۱۹۹۹» »
«کنوانسیون منطقه ای مقابله با تروریسم «انجمن آسیای جنوبی همکاری منطقه ای، کاتماندو، ۱۴ نوامبر ۱۹۸۷» (قابلیت اجراء از ۲۲ اوت ۱۹۸۸) »
«معاهده همکاری میان دول مستقل مشترک المنافع در مبارزه با تروریسم «مینسک، ۴ ژوئن ۱۹۹۹» (قابلیت اجراء مطابق ماده ۲۲ معاهده ۲۰۰۲٫ Report of the Policy working group ) »
کنوانسیون بین المللی مقابله با فعالیت های تروریستی هسته ای مصوب مجمع عمومی ۲۰۰۵ (بزرگمهری، ۱۳۹۰)
[۱] BOYNE