پیش دبستان پلی است که کودک را با مدرسه ارتباط می دهد. دوره ی پیش دبستانی نحوه ی ارتباط با مربیان را به کودک آموخته و به او یاد می دهد چگونه با بزرگ تر ها ارتباط برقرار نماید. دوره ی پیش دبستان با دوره ی مهد کودک تفاوت های بسیاری دارد؛ چون در دوره ی مهدکودک، کودک صرفا بازی می کند، تغذیه می شود و نهایتا شعر یا قصه یاد می گیرد و بعد هم استراحت کرده و سپس آماده یرفتن به منزل می شود. به عبارت بهتر، کودک آموخته است که باید مدت زمانی را در مهد کودک گذرانده و بعد هم به اتفاق والدین راهی خانه شود. از طرفی، مهد کودک معمولا پذیرای کودکان مادران شاغل یا کودکان خانواده های مرفه است؛ در حالی که در دوره ی پیش دبستان، کودک با همسالانی از تمام اقشار جامعه مواجه است.
جزییات بیشتر درباره این پایان نامه :

پایان نامه تاثیر آموزش پیش دبستانی بر یادگیری مهارتهای روانی – حرکتی و سازگاری اجتماعی

۲-۴- ویژگیهای کودک در دوره پیش ‏دبستانی

۲-۴-۱ – رشد جسمانی

۱- رشد بدن: افزایش سریع اندازه بدن که در نوباوگی صورت می‏گیرد، در اوایل کودکی به تدریج کاهش می‏یابد و کودک در هر سال به طور متوسط ۲ کیلو و ۳۰۰ گرم، وزن کسب می‏کند و ۵ تا ۸ سانتی متر به قدش اضافه می‏شود. چربی دوران نوزادی کاهش می‏یابد و کودک به تدریج لاغرتر می‏شود. با بلندتر و عریض‏تر شدن تنه، اندامهای درونی به دقت به سمت داخل جمع می‏شوند و ستون فقرات صاف می‏شود (تانر،۱۹۹۰). درنتیجه این وضعیت، حالت و تعادل بدن بهتر می‏شود و این تغییرات به بهبود هماهنگی حرکتی کمک می‏نماید (برک، ۱۳۸۱).

۲- رشد استخوان‏بندی: در این دوره، رشد استخوانها ادامه می‏یابد و نسوج غضروفی به تدریج استخوانی می‏شود و در اندازه، تعداد و سختی استخوانها تغییرات مهمی به وجود می‏آید و شکم، برآمدگی نشان می‏دهد. به علاوه کودکان در پایان سالهای پیش ‏دبستانی، دندانهای شیری خود را از دست می‏دهند به جای آن دندانهای دائمی به وجود می‏آید (سیف و همکاران، ۱۳۸۳).

۳- مغز: مغز انسان در ۵ سالگی به ۹۰% وزن خود در بزرگسالی می رسد که با ادامه میلین‏دار شدن (که باعث افزایش سرعت تکانه‏های عصبی می شود) و تکثیر فزاینده مسیرهای ارتباطی، کودکان پیش ‏دبستانی در انواع مهارتها نظیر هماهنگی جسمانی، هیجانات و فرآیندهای تفکر پیشرفت می‏کنند (برگر، ۲۰۰۰). نیمکره چپ در اغلب کودکان بین ۳ تا ۶ سالگی جهش چشمگیری دارد و بعد وضعیت ثابتی به خود می‏گیرد. در مقابل، فعالیت نیمکره راست در اوایل و اواسط کودکی به کندی افزایش می‏یابد و بین ۸ تا ۱۰ سالگی جهش کمی دارد (تاچر، واکر و گیودایس به نقل از برک، ۱۳۸۱). در حدود سن ۵ سالگی جسم پنبه ای در نتیجه رشد دندریتها و میلین دار شده آکسونها رشد چشمگیری می یابد و باعث هماهنگی بیشتر دو نیمکره می شود. به علاوه این رشد منجر به توانایی پردازش اطلاعات به طور همزمان در چند ناحیه از مغز می شود و مشاهدات حسی، تفکر، هیجانات و واکنشها با یکدیگر مرتبط می شوند (برگر، ۲۰۰۰). قسمتهای دیگر مغز از قبیل مخچه که به تعادل و کنترل بدن کمک می‏کند نیز در اوایل کودکی پیشرفت می‏نماید. این پیشرفتهای چشمگیر در کنترل حرکتی به کودکان پیش ‏دبستانی کمک می کند تا بتوانند بازیهای ساده‏ای مانند لی لی کردن و پرتاب توپ به صورت حرکات موزون را اجرا کنند. به علاوه ساخت شبکه‏ای که گوش به زنگ بودن و هشیاری را حفظ می‏کند در اوایل کودکی تا نوجوانی میلین‏دار می‏شود. نورونهای ساخت شبکه‏ای، رشته‏هایی را به سمت قطعه‏های پیشانی قشر مخ می‏فرستند که به بهبود توجه پایدار و کنترل شده کمک می‏کنند. (برک، ۱۳۸۱).

۴- جانبی شدن و دست برتری: دست برتری در ۲ سالگی به ثبات می رسد و در اوایل و اواسط کودکی تقویت می‏شود دست برتری نیرومند، بیانگر توانایی بیشتر یک طرف مغز ـ نیمکره مغزی مسلط فرد ـ در انجام دادن اعمال حرکتی ماهرانه است. تواناییهای دیگری که در طرف مسلط قرار دارند نیز برترند. در افراد راست دست که ۹۰% جمعیت را تشکیل می‏دهند، زبان همراه با کنترل دست در نیمکره چپ قرار دارند و افراد چپ دست (۱۰% باقیمانده) معمولاً به جای اینکه فقط در یک نیمکره قرار داشته باشد، بین دو نیمکره تقسیم می‏شود (برک، ۱۳۸۱)

۲-۴-۲- رشد حرکتی
با رشد بدن و رسش مغز کنترل و هماهنگی کودکان بین ۲ تا ۶ سالگی افزایش می یابد لذا حرکات سریعتر و ظریفتر می شود و کودکان در جهت بخشی و بهبود بخشیدن به فعالیتهایشان تواناتر می گردند (برگر، ۲۰۰۰)

۱- مهارتهای حرکتی درشت

وقتی که بدن کودکان ترکه‏ای‏تر و جمع و جور و سنگینی بالای آن کمتر می‏شود، مرکز ثقل آنها به سمت پایین تنه جابجا می‏شود. در نتیجه تعادل بدن به میزان زیاد بهبود می‏یابد و زمینه را برای مهارتهای حرکتی جدید آماده می‏سازد که عضلات بزرگ بدن را شامل می‏شوند (آلریچ، به نقل از برک، ۱۳۸۱). این مهارتهای

حرکتی شامل دویدن، پریدن ، لی لی کردن و جست و خیز کردن می شود که در این دوره رشد چشمگیری می یابد (برگر، ۲۰۰۰).

وقتی که کودکان بتوانند تعادل خود را روی پاهایشان حفظ کنند دستها و تنه آنها آزاد می‏شود تا مهارتهایی چون پرتاب توپ و گرفتن آن، راندن دوچرخه و آویزان شدن از میله‏های افقی و تاب خوردن را آزمایش کنند،. بعداً مهارتهای پایین تنه و بالای تنه ترکیب می‏شوند و به صورت اعمال ظریفتر درمی‏آیند. کودکان ۵ و ۶ ساله به طور همزمان دوچرخه را هدایت می‏کنند و رکاب می‏زنند و هنگام پرتاب توپ، پریدن و لی لی کردن کل بدن خود را با نرمی و انعطاف حرکت می‏دهند در پایان سالهای پیش ‏دبستانی، همه مهارتها با سرعت و استقامت بیشتری انجام می‏شوند (برک، ۱۳۸۱). به گفته برگر (۲۰۰۰) کودکان در سنین پیش دبستانی این حرکات را به همدیگر یاد می دهند و از یکدیگر می آموزند و کمتر از بزرگسالان یاد می گیرند.

۲- مهارتهای حرکتی ظریف