دهه 1960 را می توان دهه آغازین تئوری فازی نامید. منطق فازی برای اولین بار در سال  1960 توسط دکتر لطفی زاده[1]، دانشمند ایرانی‌تبار واستاد علوم کامپیوتری دانشگاه برکلی کالیفرنیا، ابداع شد ولی نخستین بار در پی تنظیم نظریه مجموعه‌های فازی به وسیله پروفسور لطفی زاده در سال 1965 در صحنه محاسبات نو ظاهر شد. کلمه فازی به معنای غیر دقیق، ناواضح و مبهم است. اگر بخواهیم نظریه مجموعه‌های فازی را توضیح دهیم، باید بگوییم نظریه‌ای برای اقدام در شرایط عدم اطمینان می باشد. این نظریه قادر است بسیاری از مفاهیم و متغیرها و سیستم‌هایی را که نادقیق و مبهم هستند، صورت‌بندی ریاضی ببخشد و زمینه را برای استدلال، استنتاج، کنترل و تصمیم‌گیری در شرایط عدم اطمینان فراهم آورد(عادل آذر و فرجی، 1389). منطق فازی یکی از بهترین ابزارها برای تبیین مفهوم عدم قطعیت می باشد.
مفهوم مجموعه های فازی که توسط پرفسور لطفی عسگر زاده در سال 1965 مطرح گردید، با موضوع مباحث تصمیم گیری ترکیب گردید و در نتیجه الگوریتم های تصمیم گیری فازی مطرح گردیدند(وحدانی[2]، 2010؛ لطفی زاده، 1965). همچنین روش های سازشی تصمیم گیری در محیط های فازی نیز مطرح گردید(بلمن و زاده[3]، 1970و مهدوی[4]، 2008).

مقاله کلاسیک پرفسور لطفی زاده درباره مجموعه فازی که در سال 1965 به چاپ رسید، سرآغاز جهتی نوین در علوم و مهندسی سیستم و کامپیوتر بود. در دهه 1970 تئوری فازی رشد پیدا کرد و کاربردهای عملی ظاهر گردید. اگر بگوییم پذیرفته شدن تئوری فازی بعنوان یک زمینه مستقل بواسطه کارهای بر جسته پروفسور لطفی زاده بوده سخن به گزاف نگفته ایم.

بسیاری از مفاهیم بنیادی تئوری فازی بوسیله زاده در اواخر دهه 60 و اوائل دهه 70 مطرح گردید. پس از معرفی مجموعه ای فازی در سال 1965، وی مفاهیم الگوریتم های فازی را در سال 1968، تصمیم گیری فازی را در سال 1970، و ترتیب فازی را در سال 1971 مطرح نمود. پس از آن پرفسور لطفی زاده به پژوهشهای خود در زمینه مجموعه فازی ادامه داد تا آنکه در سال  1973  طی یک مقاله کلاسیک دیگر تحت عنوان “شرحی بر دیدی نو در تجزیه و تحلیل سیستمهای پیچیده و فرایندهای تصمیم گیری” مفهوم استفاده از متغیرهای زبانی را در سیستم های حافظه و کنترل مطرح کرد. در فضایی که دانشمندان علوم مهندسی به دنبال روش‌های ریاضی برای غلبه بر مسایل دشوارتر بودند، نظریه فازی به گونه‌ای دیگر از مدل‌سازی، اقدام کرد. در منطق ارسطویی، یک دسته‌بندی درست و نادرست وجود دارد. تمام گزاره‌ها درست یا نادرست هستند.

جزییات بیشتر درباره این پایان نامه ها :

 پایان نامه ارشد : ارائه مدل چند هدفه انتخاب تامین کنندگان در زنجیره تامین چند محصوله

بنابراین جمله «هوا سرد است»، در مدل ارسطویی اساساً یک گزاره نمی‌باشد، چرا که مقدار سرد بودن برای افراد مختلف متفاوت است و این جمله اساساً همیشه درست یا همیشه نادرست نیست. در منطق فازی، جملاتی هستند که مقداری درست و مقداری نادرست هستند. برای مثال، جمله “هوا سرد است” یک گزاره منطقی فازی می‌باشد که درستی آن گاهی کم و گاهی زیاد است. گاهی همیشه درست و گاهی همیشه

نادرست و گاهی تا حدودی درست است. مجموعه‌های قطعی[5] در واقع همان مجموعه‌های عادی و معمولی هستند که در ابتدای نظریه کلاسیک مجموعه‌ها معرفی می‌شوند. افزودن صفت قطعی به واقع وجه تمایزی را ایجاد می‌نماید که به کمک آن می‌شود یکی از مفاهیم ابتکاری و حیاتی در منطق فازی موسوم به تابع عضویت را به آسانی در ذهن به وجود آورد (عادل آذر و فرجی، 1389). در سال 1975 ممدانی و اسیلیان[6]

چهارچوب اولیه ای را برای کنترل کننده فازی مشخص کردند و کنترل کننده فازی را به یک موتور بخار اعمال نمودند. نتایج در مقاله ای تحت عنوان”آزمایشی در سنتز زبانی با استفاده از یک کنترل کننده فازی” منتشر گردید. آنها ساخت کنترل کننده فازی به عنوان موضوع بسیار جدی را در دستور کار خود قرار دادند. در اوائل دهه 1980 این زمینه از نقطه نظر تئوریک پیشرفت کندی داشت.

در این مدت راه حل ها و مفاهیم جدید اندکی معرفی گردید چرا که هنوز افراد کمی داشتند روی آن کار می کردند. در واقع کاربردهای کنترل فازی بود که هنوز تئوری فازی را سر پا نگاه داشته بود. مهندسان ژاپنی به سرعت دریافتند که کنترل کننده های فازی به سهولت قابل طراحی بوده و در مورد بسیاری مسائل می توان از آنها استفاده کرد.